Zbysław Marek Maciejewski urodził się w 1946 roku w Pohulance, zmarł w 1999 r. w Krakowie. W latach 1964- 1969 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Wacława Taranczewskiego. Od 1989 roku pracował na Wydziale Grafiki na macierzystej uczelni: kierował pracownią malarstwa oraz pracownię rysunku. W 1995 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Wykładał również na Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Artysta często nawiązywał do sztuki okresu Młodej Polski. Inspirował się m.in. Józefem Mehofferem, Witoldem Wojtkiewiczem i Stanisławem Wyspiańskim. Tworzył w duchu symbolizmu i chętnie operował językiem metafory.

Motywem łączącym wiele jego prac był korzeń mandragory o jednoznacznie erotycznym znaczeniu (cykl „Mandragory”). Sięgał po różnorodne tematy: autoportret, ogród, erotyk, portret. Często utrwalał sceny przedstawiające człowieka w jego skrajnych etapach życia: dzieciństwie i starości. Jego twórczość artystyczna rozwijała się dwutorowo. Jeden z nich obejmował prace balansujące na granicy abstrakcji i surrealizmu odznaczające się tajemniczym a czasem wręcz niepokojącym klimatem potęgowanym przez paletę barw z przewagą czerni i brudnych, zgaszonych kolorów („Rozmowa o spokoju i rezygnacji”). Przeplatały się one z obrazami utrzymanymi w stylistyce realizmu magicznego. Nastrój potęgowało zastosowanie jasnej, żywej palety barw. Prace te cechują się często groteskową deformacją elementów przedstawionych („Podwórze w Kamionie”, „Amor”, „Perswazje”).

W latach 80. pod wpływem swoich podróży na Południe Europy, artysta zaczął tworzyć egzotyczne pejzaże i martwe natury o minimalistycznej kompozycji i jaskrawych, kontrastowych kolorach. Zadebiutował na wystawie w Muzeum Teatralnym w Krakowie, która odbyła się w 1973 roku. Od tamtego czasu jego prace były eksponowane na licznych wystawach w kraju i za granicą. W 1997 roku za całokształt swojej twórczości malarskiej otrzymał Nagrodę im. Witolda Wojtkiewicza, nadawaną przez krakowski Okręg ZPAP.

TEKSTY O ARTYŚCIE

Dr Czesław Rzońca o Zbysławie Marku Maciejewskim, Fragment tekstu kuratorskiego do wystawy artysty w Galerii Teatr Wielki-Opera Narodowa:

„Powtarzał często, że malarstwo jest sztuką milczenia. Twórca oferuje działającą na wzrok przedstawieniową kompozycje wizualną, która może przemówić, gdy skupi uwagę odbiorcy, poruszy jego wyobraźnię i pozwoli z warstwy przedstawieniowej wydobyć i zwerbalizować odczucia oraz odczytać zaszyfrowane znaczenia. Dlatego też malowanie obrazu traktował jak solidne przygotowanie aktora do występu na scenie, na której musi dać z siebie wszystko, by wywołać aplauz widowni.” ,

[Źródło: Dr Czesław Rzońca, 25.01.2018- 4.03 2018 https://teatrwielki.pl/dzialalnosc/galeria-opera/wystawy-201718/zbyslaw-marek-maciejewski/]

Maria Rzepińska

„Kształty w obrazach Maciejewskiego są zawsze konkretne; nie ma wątpliwości, że pojawiają się tu ludzie, zwierzęta, ptaki, lustro wody, rośliny czy owoce. Ale sposób ich pojawiania się na płótnie nie dopuszcza do odczytywania w kategoriach potocznej realności. To, co widzialne jest znakiem tego, co niewidzialne, utajone. Jest to nowa rzeczywistość, niejasna, a bardzo intensywna i dojmująca, jak to czasem bywa z quasi- rzeczywistością marzeń sennych. Artysta nie używa jednak chwytów typowych dla surrealizmu jak zbitki senne, hybrydy, rozmyślnie szokujące zestawienia przedmiotów i faktów, nie mogących wystąpić w >>prawdziwym życiu<<.”

[Źródło: Maria Rzepińska, wstęp do katalogu z wystawy „Zbysław Marek Maciejewski. Malarstwo i rysunek, 1978-1987."]