AUGUSTYNOWICZ Aleksander

ALEKSANDER AUGUSTYNOWICZ - NOTA BIOGRAFICZNA

Aleksander Augustynowicz
[Źródło: NAC]

Aleksander Augustynowicz urodził się w 1865 roku w Iskrzyni k. Krosna, zmarł w 1944 roku w Warszawie. W latach 1883-1886 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, m.in. w pracowniach Feliksa Szynalewskiego, Władysława Łuszkiewicza i Jana Matejki. W 1888 roku na krótko wyjechał do Monachium, gdzie kontynuował naukę u Simona Hollósyego. Dużo podróżował, zwiedził Włochy i Węgry. W 1890 osiadł na dłuższy czas we Lwowie. W latach 1914-1921 mieszkał w Zakopanem, skąd w 1921 roku przeniósł się do Poznania.
Aleksander Augustynowicz był członkiem lwowskiego Związku Artystów Polskich, warszawskiego Klubu Akwarelistów Polskich oraz, od 1925 roku, członkiem rzeczywistym warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych.

Artysta malował przede wszystkim portrety, ale w jego dorobku artystycznym znajdują się również widoki architektury i zabytków, pejzaże, sceny rodzajowe z życia wsi oraz martwe natury, najczęściej studia kwiatów. Interesował się folklorem polskim. Często posługiwał się techniką akwareli, ale malował również farbami olejnymi i pastelem.
Realistyczne obrazy Aleksandra Augustynowicza cieszyły się dużą popularnością w czasach im współczesnych.

Aleksander Augustynowicz eksponował swoje prace na wielu wystawach w kraju i za granicą, m.in. w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, w TZSP w Warszawie, a także w Wiedniu, Monachium, Berlinie, Petersburgu, Londynie. Artysta był wielokrotnie nagradzany za swoją twórczość, np. otrzymał złoty medal za swój autoportret na międzynarodowej wystawie sztuki w Berlinie (1896), honorowe odznaczenie na wystawie „Portret polski” (1925) oraz Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski za zasługi na Polu Sztuki.

Prace Aleksandra Augustynowicza znajdują się w wielu kolekcjach muzealnych, m.in. w Muzeum Narodowym w Poznaniu i Krakowie, Muzeum Narodowym we Lwowie czy Muzeum Okręgowym w Bydgoszczy.

TEKSTY O ARTYŚCIE

„Ile było tych portretów?
Znów cyfry — przyrodzony defekt matematyczny artysty— było ich... dużo... przeważnie urodne, czarnobrewe postacie dam kresowych, zdarzały się i o tonie jaśniejszym, typy lechickie i głowy o barwach pastelowych, miękkie kolory i delikatne harmonie zlewały się na tych portretach w różnorodne gamy…
Mężczyźni natomiast w znacznie surowszych występowali barwach.
Twarde charaktery, senatorskie tradycje, patrycjat mieszczański i ziemiański wymagał innych uroków linii i barwy.
Nazwiska? Nie wchodzą w rachubę.
Była tam barwa, gest szlachetny, wykwint i niezwyczajna kolorowość południowych ziem Polski, bo ludzie ci w naświetleniu tamtejszej atmosfery i tamtejszego słońca stawali się dopiero prawdą artystyczną i doskonałym modelem dla malarza.
Tak rezonował i tworzył A. Augustynowicz, który deklarował wojnę bogowi impresjonistycznemu — Paryżowi i, wojując z koloryzmem, na udry był kolorystą i w barwne koncepcje układał swe obrazy.”

~ Witold Bunikiewicz, Aleksander Augustynowicz. Przewodnik 121, Warszawa 1937, s. 6.