Autor nieznany

OPIS PRACY:
Maria Teresa Walburga Amalia Christina von Habsburg (1717-1780) była córką cesarza Karola VI Habsburga, niekoronowaną cesarzową Austrii i Cesarzową Rzymską.
Po śmierci męża, Franciszka I Stefana Lotaryńskiego, w 1765 roku Maria Teresa przybrała wdowie szaty i okazywała w ten sposób żałobę już do końca swojego życia, powstałe po tym wydarzeniu portrety cesarzowej przedstawiają ją zatem właśnie w takim stroju. Jednym z najbardziej znanych wizerunków Marii Teresy Habsburg jako wdowy jest dzieło Antona von Marona (1733-1808) z 1772 roku (obecnie w zbiorach Muzeum Regionalnego w Ptuj Ormož w Słowenii). Na podstawie wspomnianego obrazu powstawały wierne kopie, ale także nieco swobodniej nawiązujące do tego przedstawienia wizerunki, z których jeden prezentujemy Państwu w tym miejscu.
Cesarzowa Maria Teresa została ukazana tutaj w wieku dojrzałym, w konwencji portretu reprezentacyjnego, w pozycji siedzącej, w stroju wdowim z krzyżem gwiaździstym na lewej piersi i czarnym, upiętym charakterystycznie welonem na głowie. Cesarzowa trzyma w dłoni dokument, po lewej stronie kompozycji widnieją regalia symbolizujące jej władzę.

OPIS PRACY:
Prezentowany obraz stanowi niezwykle interesujący przykład dawnego malarstwa w katalogu XXXIII Aukcji Dzieł Sztuki. Praca podejmuje popularny w epoce nowożytnej, zaczerpnięty z Ewangelii św. Mateusza temat grosza czynszowego, który to, począwszy od Masaccia, był podejmowany przez najwybitniejszych europejskich twórców, jak m.in. Tycjan.
Prezentowany obraz cechuje złożona kompozycja, w której znaczącą, a przy tym tytułową rolę odgrywa grupa postaci na pierwszym planie. Na uwagę zasługuje starannie wykreślona w partii tła architektura, która poprzez obecność arkad wprowadza do całości wizualne uporządkowanie. Scena została ukazana w pogrążonej w półmroku przestrzeni wnętrza lub dziedzińca. Z grupy ukazanych osób wyróżnia się sylwetka Jezusa w nieco jaśniejszych szatach – jego postać emanuje blaskiem otaczającym w postaci nimbu Jego głowę. Poprzez ten zabieg, a także dzięki zaznaczeniu kontynuacji pomieszczeń za arkadami, całość kompozycji nabrała silnego światłocieniowego charakteru.
Obraz cechuje duża precyzja rysunku, wysoka klasa artystyczna oraz subtelna gama barwna skupiona wokół ciepłych odcieni brązu skontrastowanych z chłodem błękitnoszarych ścian. Dzieło zarówno pod względem kompozycji, zastosowanej kolorystyki, jak i sposobu malowania wpisuje się w nurt późnobarokowego malarstwa europejskiego i prawdopodobnie pochodzi z XVIII wieku.