RYHO PAPROCKI - NOTA BIOGRAFICZNA

Ryszard „Ryho” Paprocki urodził się w 1963 roku. W latach 1983-1989 studiował architekturę na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. W roku 1989 rozpoczął naukę na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni prof. Juliusza Joniaka oraz w pracowni malarstwa ściennego prof. Józefa Ząbkowskiego. W latach 1993-2002 był wykładowcą rysunku odręcznego w Studiu Rysunku w Krakowie. Malarz jest współzałożycielem powstałego w 2005 roku Stowarzyszenia Ogrody Sztuki w Krakowie skupiającego artystów różnych dziedzin sztuki oraz ludzi związanych z kulturą. W grudniu 2007 roku wspólnie z Ewą Sadowską, Iwoną Grdeń-Korzeniowską i Piotrem Korzeniowskim założył nieformalną grupę artystyczną: PI_ER.

Ryho Paprocki jest artystą wszechstronnym, tworzy w różnych technikach, uprawia malarstwo olejne, rysunek, rzeźbę ("Rytm"), grafikę, tworzy również instalacje ("Święto ogrodów" "Papirus").
Artysta specjalizuje się w monumentalnym malarstwie iluzjonistycznym, które tworzy w przestrzeniach publicznych (m.in. malowidło 3D „Moc żywiołów” na koronie zapory wodnej w Niedzicy (2011), malowidło „Solny świat” na płycie Rynku Górnego w Wieliczce czy dzieło powstałe w ramach projektu "The UnderGlass - live street-art projekt" w Centrum Dziedzictwa Szła w Krośnie.). Ryho Paprocki wykonuje również murale, które cieszą się dużą popularnością i uznaniem wśród odbiorców (np. „Wincenty Witos – Polonia Restituta” w Wierzchosławicach, „Niepodległe Gorlice” w Gorlicach, „Alegoria matematyki i informatyki” na Wydziale Matematyki i Informatyki UJ).

W dziedzinie malarstwa sztalugowego Ryho Paprocki wykonuje zwykle harmonijne, linearne, zróżnicowane fakturowo kompozycje abstrakcyjne, zdarza się jednak, że wykorzystuje silne barwy i dramatyczne kontrasty – wówczas jego obrazy mocno oddziałują na widza, są przekaźnikiem skrajnych emocji.
Malarz łączy również abstrakcję geometryczną ze sztuką figuratywną, maluje portrety i martwe natury. W niektórych jego pracach wyczuwalna jest inspiracja sztuką włoskiego renesansu.

Ryszard „Ryho” Paprocki wystawiał swoje obrazy w kraju i za granicą, m.in. w Hanower, Paryżu, Frankfurcie czy Düsseldorfie. Jego prace znajdują się np. w zbiorach Muzeum Ogrodu Botanicznego UJ w Krakowie.

WYBRANE WYSTAWY INDYWIDUALNE

1985 - obrazy, Galeria Gil, Kraków
1988 - "Szare tło", Galeria Expo, WA Politechniki Krakowskiej, Kraków
1990 - malarstwo, Ośrodek Kultury Teatralnej W Bramie, Zamość
1992 - malarstwo, Galeria S-Fields, Kraków
1995 - "Dziennik", Galeria Krytyków Pokaz, Warszawa
2000 - EXPO’2000, Hannover
2001 - "Antypody", Galeria Anna Iglińska, Kraków
2007 - "Sgraffito Vis Animi", Galerie ARS CRACOVIA
2008 - "Between Blue and Red", Galerie Pirschke, Frankfurt a/M
2009 - Projekt: Zakopane, Rówień Krupowa - "Willa Orla", Zakopane - instalacja
2009 - Struktury, II Festiwal Ojcowska Dolina Marzeń, Ojców, ruiny Zamku Królewskiego - instalacja
2010 - "Kontekst możliwy", Wawel-Service, Kraków
2011 - Interferencje - instalacja na Pl. Wszystkich Świętych w Krakowie - ART SESJA

ARTYSTA O SWOJEJ TWÓRCZOŚCI

O abstrakcji:

(...) sztuka abstrakcyjna jest bezwzględnym i nowym artefaktem nie mającym nic wspólnego z czymkolwiek, co istnieje i co można zobaczyć. To nowy fragment świata stworzony już nie przez Boga, lecz przez artystę.Abstrakcja na podobieństwo muzyki symfonicznej wprowadza odbiorcę w stan wyciszenia i kontemplacji (...)

 
Ryho Paprocki, Ojców, kwiecień 2004 r.

ARTYKUŁY NA TEMAT ARTYSTY

"Malarstwo Paprockiego cechuje niespotykany indywidualizm wypracowany na drodze eksperymentu i długoletnich poszukiwań artysty. Znaczący wpływ na twórczość Paprockiego wywarły zarówno studia architektury jak i malarstwa oraz wzajemne przenikanie się tych kierunków. Otworzyły one nowy obszar eksperymentowania artysty z obrazem koncentrujący się na ekspresyjnym zestawieniu kształtu, linii, koloru i struktury obrazu. Swoiste znaczenie w malarstwie Paprockiego odgrywają znaki i symbole podstawowe, nazywane przez niego „archetypami”. Archetypami akceptowanymi przez Paprockiego są: trójkąt, kwadrat (prostokąt) i koło. Sięgając po te elementy artysta porządkuje je najpierw koncepcyjnie w odniesieniu do określonych struktur geometryczno – matematycznych na zasadzie swoistego, znanego jedynie autorowi alfabetu. Istotnym dla artysty staje się rozdysponowanie i uporządkowanie tych znaków w oparciu o tło obrazu oraz wybór kluczowego miejsca dla elementu zasadniczego w stosunku do całej reszty. Na obrazach Paprockiego pojawiają się z reguły trzy archetypy (elementy), artysta bowiem uważa, że dwa nie wystarczają do zbudowania architektonicznej formy, a wręcz proszą się o ten trzeci. Rytm w sensie architektonicznym wymaga trzech elementów. W sensie matematycznym odpowiada to ciągowi, który również definiowane są przez trzy wyrazy. Uporządkowany przez artystę zbiór i multiplikacja tychże elementów w różnych skalach i konfiguracjach sprawia, że na obrazach pojawia się „rytm” bezpośrednio odwołujący się do emocji widza. Te zwielokrotnione podziały rytmiczne, pozornie tkwiące w ukryciu i niezauważalne na pierwszy rzut oka wypełniają cały obraz i budują niewiarygodną strukturę działającą w sposób nieograniczony na wyobraźnię każdego odbiorcy. Paprocki dokonuje niebywałego i perfekcyjnego zestawienia emocjonalnego stanu swojego umysłu oraz wyważonej koncepcji malarstwa intelektualnego i intelektualnych przemyśleń. Stąd też ascetyczne prace artysty są tak pełne swoistego, wewnętrznego życia. Ascetyzm obrazów Paprockiego bierze się również stąd, że twórca dąży do ograniczenia koloru. Artysta dokonując powolnej i zamierzonej redukcji gamy kolorów koncentruje się na badaniu przyczynowości i związków pomiędzy kolorem, a przestrzenią. Subtelność w operowaniu kolorem i sterylność obrazów Paprockiego zostają zrównoważone przez rozbudowaną materię obrazu. Wykorzystanie struktury samej materii przetwarza się na grubość Jego prac. Nie ma obrazu, który by nie posiadał złożonej strukturalności, wpływającej na pojawienie się mini reliefów. W niektórych nadanie elementu strukturalnego doprowadziło do stworzenia prac wzbogaconych o czynnik ruchu. Malarstwo swoje artysta określa jako abstrakcjonizm strukturalny lub strukturalizm. Na Paprockiego działa samo wyobrażenie tej materii, stąd też szkice, które wcześniej wykonuje są jedynie próbą określenia jego stanu umysłu, zdefiniowania tematu oraz zarysu projektu kompozycji obrazu w dłuższym przedziale czasowym. Nie oznacza to jednak, że artysta w kolejnych etapach procesu twórczego pozwala sobie na dowolność i przypadkowość. Paprocki potrafi na podstawie ogólnego szkicu przewidzieć końcowy efekt, jest bowiem twórcą niezwykle zdyscyplinowanym i konsekwentnie zorientowanym na finalny produkt swojej pracy. W obrazach artysty można zauważyć dwie tendencje kompozycyjne; pierwsza to taka, aby skupić całą kompozycję i energię do wewnątrz – nazwana przez autora „impresyjną”, – druga – nazwana przez autora „ekspresyjną”, która atakując otoczenie i przestrzeń na zewnątrz niejako wyprowadza formę poza ramy obrazu. Wybieganie poza formalny gest twórczy jest odpowiedzią artysty na potrzebę wypełniania coraz to większej przestrzeni operacyjnej."

 
Grażyna Śliwińska, Kraków, listopad 2002 r. [źródło: materiały artysty]

NIEDOSTĘPNE PRACE ARTYSTY

niedostępne

niedostępne

niedostępne

niedostępne

niedostępne