LUDWIK LILLE - NOTA BIOGRAFICZNA

Ludwik Lille urodził się w 1897 roku w Podwołoczyskach, zmarł w 1957 roku w Paryżu. Początkowo studiował medycynę na Uniwersytecie Lwowskim, jednak pod wpływem Zofii Vorzimmer zajął się sztuką. W dziedzinie malarstwa był samoukiem. Po I wojnie światowej nawiązał liczne znajomości w⠀środowisku skupionych wokół Leona Chwistka formistów i ekspresjonistów z poznańskiego „Zdroju”. W 1919 roku rozpoczął współpracę z czasopismem „Formiści”, a w kolejnym roku zaprezentował swoje prace na wspólnej wystawie Formistów i artystycznej grupy „Bunt” we Lwowie. Następnie, w latach 1921-1922, wystawiał obrazy na ekspozycjach Formistów w Krakowie, Warszawie oraz we Lwowie. W tym samym czasie przebywał w Niemczech – w⠀Berlinie, Dreźnie i Weimarze, gdzie kształcił się w siedzibie Bauhausu.
Po powrocie do Lwowa zajął się ilustratorstwem oraz projektowaniem scenografii dla tamtejszych teatrów eksperymentalnych, m. in. dla Semafora, natomiast w latach 30. dekorował Operę Lwowską i realizował zlecenia, np. dla baletu Beli Katza oraz Trupy Wileńskiej. Od 1930 roku działał w Zrzeszeniu Artystów Plastyków „artes” – grupie kojarzonej z nadrealizmem w sztuce polskiej. Był też jednym z organizatorów lwowskiego Związku Zawodowego Artystów Plastyków oraz założycielem Muzeum Żydowskiej Gminy Wyznaniowej we Lwowie. Malarz zajmował się również krytyką artystyczną i⠀popularyzował sztukę poprzez prowadzenie audycji radiowych.
W 1937 roku wyjechał do Paryża, gdzie zamieszkał na stałe. W czasie II wojny światowej walczył w ramach polskiego ruchu oporu we Francji. Był członkiem Societe des Peintres-Graveurs oraz wieloletnim prezesem Związku Artystów Polskich we Francji. Ludwik Lille prezentował swoją twórczość na paryskich Salonach: Niezależnych (1945), Tuileries (1949) oraz Jesiennym (1954, 1955 i 1956).

We wczesnym okresie twórczości malarza uwidaczniają się przede wszystkim wpływy niemieckiego i rosyjskiego ekspresjonizmu. W tym czasie Ludwik Lille tworzył dynamiczne kompozycje, w których posługiwał się deformacją, jaskrawą kolorystyką i silnymi kontrastami barwnymi. Malował portrety, inspirowane muzyką martwe natury oraz akty.
W latach 20. artysta upodobał sobie postimpresjonistyczną stylistykę Paula Cézanne’a oraz estetykę kubistów, miał również w głowie świeżo zasłyszane zasady sztuki Bauhausu. W wyniku wspomnianych inspiracji malarz uprościł i zsyntetyzował formy oraz kompozycje swoich płócien, zawęził gamę kolorystyczną i zaczął skupiać się przede wszystkim na konstrukcji obrazu. Nawiązywał w tym czasie również do niemieckiej Nowej Rzeczywistości i⠀neoklasycyzmu Picassa.
Kolejny przełom w sztuce Ludwika Lillego miał miejsce na styku trzeciej i czwartej dekady XX wieku, kiedy artysta zapoznał się z koncepcjami francuskiego malarza Fernanda Légera. W twórczości malarskiej i graficznej Ludwika Lillego zaczęły się wówczas pojawiać zestawiane z abstrakcją geometryczną biomorficzne formy o miękkim konturze, tworzące poetycką atmosferę niepokoju. Często w obrazach artysty powtarzał się motyw podwodnego pejzażu. Ten okres twórczości artysty można przypisać do nurtu surrealistycznego.
W połowie lat 30., zgodnie z ideologią grupy „artes”, zaczął tworzyć realistyczne prace zaangażowane społecznie, cechujące się lewicującym charakterem politycznym. W tym okresie Ludwik Lille wykonywał przede wszystkim rysunki, w których ujmował epizody z otaczającej go rzeczywistości.
Po wyjeździe do Paryża artysta malował głównie martwe natury, również wanitatywne, stonowane portrety (często w maskach) i kompozycje figuralne. Posługiwał się najczęściej techniką akwareli. Do końca życia tworzył już w nurcie metaforycznym.
Po 1945 roku jego ulubionym medium stał się węgiel i sangwina, a forma prac artysty stawała się coraz bardziej oszczędna. Tematycznie Ludwik Lille pozostał przy martwej naturze, pejzażu oraz figuralnych scenach rodzajowych, pozornie potocznych, przedstawiających np. wesela, koncerty czy pikniki wypełnione sylwetkami ludzi pozbawionych rysów twarzy. Warte uwagi są efekty luministyczne, którymi artysta wzbogacał swoje prace. W późnym okresie twórczości malarz sporadycznie powracał do techniki olejnej.

Prace Ludwika Lillego znajdują się m. in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie i Warszawie.